De roep naar vrijheid en innerlijke rust: Waarom ik de wandelschoenen aantrok. 

In de zomer van 2021 besloot ik te gaan wandelen. Ik had in de Flow een artikel gelezen over een soort pelgrimstocht rond Nijmegen, de Walk of Wisdom en ik voelde dat dit precies was wat ik nodig had. Mijn Eigen Wijsheid herontdekken.

De scheiding was geregeld, afspraken waren gemaakt en ik voelde een enorme behoefte om de controle die ik al jaren krampachtig vasthield, de controle die mij overeind hield, volledig los te laten. Dus ik vertrok zonder ook maar iets te hebben geregeld! 

Nou dat is niet helemaal waar… ik kocht: 

• de route van de Walk of Wisdom
• een vrolijke rugzak, want ik had genoeg van het donkere in mijn leven
• een korte broek en wat shirts
• een vrolijk & kleurrijk boekje om mijn avonturen in op te schrijven

Wandelschoenen en fijne sokken had ik al. Echt getraind had ik niet...

En zo vertrok ik op zondag 1 augustus op een oude rode fiets richting het station van Terborg. Ik voelde meteen vrijheid! Een hele nieuwe ervaring!
Ik ging alleen op pad, hoefde met niemand of niks rekening te houden en hoefde alleen maar te ZIJN. Onderweg stapte ik af om een takje St. Janskruid te plukken die ik vervolgens in mijn opgestoken haar stak. Een helende en bemoedigende boodschap van moeder Natuur. Zoals ik in mijn praktijk ook werk met de kracht van planten en bloemen, staat
St. Janskruid bekend om zijn kalmerende en angstverminderende invloed op het welzijn. 

Mijn reis naar Nijmegen: navigeren door onverwachte momenten

Zittend in de trein naar Arnhem, ging ik op mijn gemak op zoek naar een eerste overnachtingsplek. Op dat moment was ik nog van plan om die dag aan de route te beginnen. Maar het liep een tikkeltje anders… De adressen vermeld in het boekje hadden geen plek, de B&B adressen die ik vond waren ook volgeboekt of gesloten wegens vakantie…

In Arnhem waar ik moest overstappen, lastte ik een korte plaspauze in. Hier ervaarde ik een eerste stressmomentje. Ik was namelijk mijn mondkapje verloren ergens tussen wc en het poortje naar buiten…! Ik zocht, maar vond dat ding natuurlijk nergens! 
De toiletjuffrouw was zo lief om mij een nieuwe te geven.

Daarna opnieuw een moment van stress, de treinen naar Nijmegen reden niet… 
Ik had met de bus verder te gaan. Ik vond de juiste bus en kon nog net instappen, wat een geluk! Maar….. ik had moeten inchecken bij de NS. Wist ik veel! Ik dacht dat dat in de bus kon… Maar ook de buschauffeur bleek een engel. Hij stopte bij de volgende halte waar ik alsnog kon inchecken. De rit verliep verder voorspoedig en rond kwart voor 3 was ik in Nijmegen!

Aankomst in de regen: Een onzeker begin in de stad. 

Dus toen ik in Nijmegen aankwam, was ik behalve afstand, niet veel verder met de organisatie van mijn reis... 
Het was inmiddels gaan regenen, het kwam echt met bakken uit de lucht! Niet echt bevorderlijk voor een avontuurlijk gevoel, maar ach, het zou vast snel weer droog worden! 
Ik dronk een heerlijke cappuccino en trakteerde mezelf op wat lekkers. Pakte het routeboekje er weer bij en vroeg me af wat mijn volgende stap zou zijn…. 

Ik besloot om koers te zetten naar het startpunt van de route, de Stevenskerk. Via het Kronenburgpark ‘van Frank Boeijen’, met regenjas en gewapend met een pluutje, zette ik de eerste stappen op weg naar mijZelf. Ik kwam moeiteloos aan in de kerk. 

Ik had verwacht dat het daar heerlijk rustig zou zijn, maar dat bleek niet het geval.
Ik had me verheugd op een bezinningsmomentje, op een stil moment bij Maria, maar door de drukte en al die mensen, ging dat niet. In de stilte kapel stak ik kaarsjes aan voor mijn kinderen en ouders. Het lukte me niet om hier een poosje te blijven zitten, er was te veel…
Inschrijven als ‘pelgrim’ voor de route kon wegens de drukte ook niet, maar een aardige dame van de stichting maakte wel een foto van mij bij het levensgrote symbool. En zo werd mijn start tòch vastgelegd. 

Verwarring en stress: De invloed van mijn brein tijdens de eerste wandelstappen

Vanuit de kerk, routeboekje in de hand, begon ik te lopen. Linksaf, smal steegje in, rechtdoor de Korenmarkt oversteken. “Dat klopt toch niet? Dit is echt niet de Korenmarkt…”

Het logo van de Walk of Wisdom vond ik ook al niet – wat een begin! Ik vond het allemaal maar moeilijk en onoverzichtelijk. Ik besloot een andere koers te varen en volgde de algemene stadsborden richting het Valkhofpark. Uiteindelijk kwam ik op deze manier toch weer terug op de route!

Nu ik weet hoe stress werkt, begrijp ik dat mijn brein destijds behoorlijk overprikkeld was. De lange stressvolle periode die ik had doorgemaakt, maakte dat ik de werkelijkheid niet goed kon zien of begrijpen.  Er was sprake van kortsluiting in mijn bovenkamer! Achteraf gezien was de beslissing om te gaan wandelen dan ook een schot in de roos! Wandelen helpt echt om stress af te voeren en verbindingen aan te leggen in je hersenen. Bovendien zorgt het zijn in de buitenlucht voor extra zuurstof! En daar is je brein ook heel blij mee!

Loslaten en vertrouwen: Een belangrijke stap naar innerlijke beweging en overgave 

Ik vond een bankje in het Valkhofpark en zocht opnieuw naar een plek om te overnachten. Ik belde, ik appte, geen geluk... 

Dus ik besloot om die dag in Nijmegen te blijven, go with the flow! En ook hierin ervaarde ik vrijheid! Ik voelde geen stress en ging op zoek naar een adresje om te overnachten in Nijmegen. Ik vond een superleuk pension Bottendaal. En op de route daarnaartoe een klein restaurant, de Plak! Heerlijk gegeten!
Ik zat in mijn eentje midden in het restaurant en het voelde een beetje alsof ik in de spotlights zat. En in tegendeel tot vroeger, voelde het nu helemaal niet ongemakkelijk.
Ik mocht daar gewoon zijn. 

In het pension werd ik ontvangen door de eigenaresse die mij zeer gastvrij en hartelijk ontving met een heerlijke kop koffie en een gezellig praatje. Het toeval wilde dat er ook twee andere dames in het pension verbleven met hetzelfde plan: de Walk of Wisdom lopen. 

De kamer in het pension, geweldig! In retro stijl met schouw èn platenspeler. I love it. Helaas geen lp’s aanwezig en dus geluisterd naar lounge retro van Spotify. Eerste nummer: How long has this been going on… 

Meer dan alleen stappen zetten: de weg terug naar mijn eigen kracht.

De vrolijke onbezorgdheid van mijn vertrek kreeg die avond een klein schaduwrandje.
Ik was best moe. Mijn lichaam protesteerde zachtjes tegen de ongewone belasting van de rugzak, die niet persé gemaakt was voor lange afstand wandelingen. De vrolijke kleuren die mijn keuze voor de tas hadden bepaald, eisten hun tol, maar ondanks dat, was ik er blij mee.

Ik realiseerde me die avond wel, dat het misschien toch handig was om van tevoren een slaapplek te hebben geregeld. Ik zocht en zocht, werd minder kieskeurig. Uiteindelijk vond ik een adres van vrienden op de fiets gelegen bij het moerasgebied de Bruuk in Groesbeek. Onmogelijk om daar morgen heen te lopen, dus dat wordt een taxi pakken…. Mijn voornemen om het hele avontuur helemaal Zelf en zonder hulp te volbrengen, strandde al voordat ik er goed en wel aan begonnen was. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat dit ook helemaal oké was, want het bracht me een belangrijk inzicht: hulp vragen is geen falen, maar juist een teken van kracht.

In mijn boekje sluit ik de dag af: ik voel me tevreden, rustig, op mijn gemak en gerustgesteld dat ik een adres heb voor morgen.

Het gevoel van gezien worden dat ik heb ervaren op die eerste dag van mijn wandelavontuur, was iets wat ik lange tijd had gemist.
De gezellige gesprekjes,
het vanzelfsprekende begrip en
de oprechte aandacht van onbekenden waren een bijzondere en onvergetelijke ervaring.
Het gaf me een onverwachte boost in mijn eigenwaarde.

Ik voelde;
ik ben okay,
ik ben goed genoeg;
ook als ik iets verkeerd doe,
ook als ik het even niet weet.
Ik BEN.